پیمان های پولی : تجربه چین نشان می‌دهد اگر کشوری مانند چین با بنیه قوی تولیدی و صادراتی بتواند از پول ملی خود به‌نحو گسترده استفاده کند، به‌صورتی که در عرصه بین‌المللی تقاضا برای پول آن کشور وجود داشته باشد، حتی می‌توان چنین پولی را به‌عنوان ذخیره ارزش هم نگهداری کرد.
با برگزاری کنفرانس برتون وودز در سال ۱۹۴۴، دلار آمریکا به پول تجارت بین‌الملل تبدیل شد و آمریکا نیز متعهد شد نرخ برابری هر اونس طلا با ۳۵ دلار را حفظ کند، اما در سال ۱۹۷۱ این تعهد لغو شد. این اقدام که به «شوک نیکسون» معروف شد، اگرچه ادعا می‌شد یک اقدام کوتاه‌مدت است، اما تلاش‌ها برای برقراری مجدد سیستم تبدیل دلار به طلا به‌جایی نرسید و تاکنون به حیات خود ادامه داده است.
در این سیستم ارزها به‌طور آزاد نوسان می‌کنند لذا آمریکا می‌تواند بدون در نظر گرفتن میزان ذخایر طلای خود، دلار جدید منتشر کند و ارزش دارایی‌های دلاری سایر کشورها را کاهش دهد.
همچنین از آنجاکه ارز غالب در تجارت فرامرزی دلار است و هر نقل‌وانتقالی بر پایه دلار باید در سیستم مالی قانونگذاری‌شده توسط فدرال رزرو آمریکا انجام شود، این امکان برای آمریکا وجود دارد که نقل‌وانتقالات دلاری را کنترل کرده و حتی درمورد دارایی‌های دلاری سایر کشورها تصمیم‌گیری کند.
اما از سال ۱۹۷۱ که نرخ برابری طلا و دلار لغو شد، کاهش ارزش دلار به‌طور مستمر ادامه یافت و باعث بروز واکنش‌های مختلف در قسمت‌های مختلف جهان به‌ویژه کشورهای شرق آسیا شد. لذا کشورهای آسه‌آن مقاوم‌سازی اقتصادی و مالی را در دستورکار قرار دادند.
در سال ۲۰۰۰ این کشورها در شهر چیانگ‌مای تایلند، اجلاسی برای بررسی راهکارهای پیش‌رو برگزار کردند. این اجلاس، چندین مصوبه مهم داشت که به “طرح چیانگ‌مای” معروف شده است. مهم‌ترین مصوبه این طرح، امضای پیمان‌های پولی دوجانبه بین اعضا برای جلوگیری از تکرار بحران‌های مالی بود.
لذا اولین پیمان پولی دوجانبه در سال ۲۰۰۱ بین بانک‌های مرکزی چین و تایلند در قالب طرح چیانگ‌مای امضا شد و تا سال ۲۰۰۳ تمامی کشورهای آسه‌آن چنین پیمان‌هایی را به‌صورت دوبه‌دو امضا کردند.
برای دیدن ادامه مطلب بر روی لینک کلیک کنید: پیمان های پولی بین کشورها